هر نفس در پی افزایش این آزاری
از زمانی که مرا شاعر خود پنداری
این چه سریست که من روز به روز عاشق تر
و تو هم از من و از فکر به من بیزاری
در هیاهوی خیالت چه غزل ها گفتم
و جواب تو فقط هست: چقد بی کاری!
نیستی،روز و شبم سخت به اتمام رسد
بد بیاری لحظاتی است که بد "بی باری"
آنقَدَر تلخ شدی عشق فراموشم شد
من تورا دوست نمی دارم اگر بگذاری
هر که آید گوید : گریه کن تسکین است
گریه آرام دل غمگین است
چند سالیست که من میگریم
در پی تسکینم
ولی ای کاش کسی میدانست
چند دریا بین ما فاصله است
من و آرام دل غمگینم
هر صدا و هر سکوتی،اونو یاد من میاره
میشکنه بغض ترانه،غم رو گونه هام میباره
از همون نگاه اول،آرزوی آخرم شد
حس خوب داشتن اون،عاشقونه باورم شد
دلمو از قلم انداخت،اونکه صاحب دلم بود
منو دوس داشت ولی انگار،اندازش یه ذره کم بود
از همون نگاه اول،آرزوی آخرم شد
حس خوب داشتن اون،عاشقونه باورم شد
می خواستم خراب نگاهش شوم، نشد
بیچاره ی دو چشم سیاهش شوم، نشد
می خواستم که در دل شبها ستاره ای
چرخان به گرد صورت ماهش شوم، نشد
می خواستم که وقت هماغوش او شدن
حتی فدای حس گناهش شوم، نشد
می خواستم دریچه ی پژواک خنده اش
یا آینه مقابل آهش شوم، نشد
گفتم به خود که همدم تنهایی اش شوم
بی چشمداشت پشت و پناهش شوم، نشد
می خواستم که حادثه باشم برای او
شیرین و تلخ قصه ی راهش شوم، نشد
می خواستم به شیوه ی ایثار و معجزه
قبله برای قلب و نگاهش شوم، نشد
گفتم به خود همیشه ی او می شوم ولی
حتی نشد که گاه به گاهش شوم، نشد
می ترسم از نبودنت
و از بودنت بیشتر
نداشتن تو ویرانم می کند
و داشتنت متوقفم
...
وقتی نیستی کسی را نمی خواهم
و وقتی هستی تو را می خواهم
رنگم سیاه است و در کنارت خاکستری
خداحافظی ات به جنونم می کشاند
بی تو دلتنگم و با تو بی قرار
بی تو خسته ام و با تو در فرار
در خیال من بمان
و از کنار من برو
من خو گرفته ام به نبودنت
